Αρκετά χρόνια τώρα ακούμε πως ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει για το νερό! Συνδέστε το τώρα με τη νέα έννοια πολέμου που ζούμε, τον οικονομικό πόλεμο και voila, το πάζλ σχηματίζεται σιγά σιγά.
Το 2003 η Τανζανία μια χώρα με τεράστια χρέη, υποχρεώθηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ να ιδιωτικοποιήσει άμεσα το απαρχαιωμένο και αναποτελεσματικό της δημόσιο δίκτυο ύδρευσης ως αντάλλαγμα αναπτυξιακής βοήθειας με τη μορφή δανείων. Μετά την ιδιωτικοποίηση και μέσα σε διάστημα ενός μόνο έτους η τιμή του νερού τριπλασιάστηκε.
Το 2006 η Γκάνα προχώρησε σε ιδιωτικοποίηση του δημόσιου δικτύου ύδρευσης μετά από πιέσεις και πάλι από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ. Η τιμή του νερού αυξήθηκε μέχρι και 80%.
Μετά την ιδιωτικοποίηση του νερού, στην Νότια Αφρική ξέσπασε επιδημία χολέρας!!!
Παρόλο που ακόμα και η Παγκόσμια Τράπεζα αναγνωρίζει ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού ούτε επικερδής είναι ούτε και επωφελής – τρανό παράδειγμα ότι οι περισσότερες χώρες της Αφρικής κρατικοποίησαν και πάλι τα δίκτυα ύδρευσης- η Κομισιόν την προωθεί πιεστικά στη Νότια Ευρώπη.
Προ των πυλών λοιπόν και η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης και στην Ελλάδα και μία ομάδα συμπολιτών μας εκδίδει ένα ψήφισμα κατά την επερχόμενης καταστροφής και ζητά να ψηφιστεί από το σύνολο του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Παλλήνης, δηλαδή από όλες τις παρατάξεις.
Θα σκεφτεί κανείς ότι αυτό το θέμα δεν προσφέρεται για μικροπολιτικές ντρίπλες και κορώνες και ότι σύσσωμο το ΔΣ θα ταχθεί υπέρ του ψηφίσματος αυτού. Κι όμως!!! Δεν έγινε έτσι.
Βρέθηκαν δημοτικοί σύμβουλοι που το καταψήφισαν!!! Διαίρει και βασίλευε. Διαίρει και Βασίλευε κύριοι. Γι’ αυτό έχουμε γίνει πειθήνια όργανα, υπάκουα ανδρείκελα, ακούραστα πειραματόζωα της Ευρώπης. Διότι δεν πρόκειται ποτέ να ενωθούμε, και για τίποτα.
Πάντα αυτά που θα μας χωρίζουν θα είναι πάντα μεγαλύτερα από αυτά που θα μας ενώνουν…
