Του Τζάμπα η μάνα και η λαϊκή εικόνα της φτιαχτής απαξίωσής μας!

Η διαφήμιση τον τελευταίο καιρό, λίγο πριν την κρίση και τώρα στην καρδιά της, έχει απορροφήσει κάποιους απ' τους πιο δυναμικούς, δημιουργικούς, επαναστατικούς καλλιτέχνες και εργαζόμενους που κάποτε θα ενδυνάμωναν τον εθνικό μας κινηματογράφο. Σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σεναριογράφοι, φωτιστές, εικονολήπτες και μηχανικοί ήχου, μακιγιέρ, ενδυματολόγοι, παραγωγοί κάνουν φιλμάκια άψογα τεχνικά, με χιούμορ, με «σλογκανάκια» έξυπνα που γίνονται μόδα στην καθημερινή μας φρασεολογία. Κάποιες φιλμάκια διαφημιστικά είναι διασκεδαστικά, κάποια αλλά αισθητικά υψηλών απαιτήσεων, κάποια άλλα συγκινησιακά φορτισμένα. Όμως από τον Λάνθιμο και το «put the κοτ down» μέχρι το «Του Τζάμπα η μάνα…» είναι ένας Ζάλογγος πτώση και με οδυνηρή πρόσκρουση κιόλας!

Το ιδεολόγημα φρικώδες! Ο τζαμπαζής, άνευ στοιχειωδών αρχών, αξιών, σοβαρότητος, έτοιμος να κάνει τα πάντα, να αυτορεζιλευτεί, να κάνει απατεωνιές για να επιβραβεύεται με κλοπιμαία μηχανηματάκια ή χαλασμένα ζαρζαβατικά, τα οποία δέχεται με πολύ αυτοϊκανοποίηση που τα κατάφερε να κοροϊδέψει! Η κακομοιριά σε όλο της το μεγαλείο! Μια εμπλεκόμενη μέσα σ' αυτά μάνα, η οποία με χαρά ωθεί το παιδί της να δέχεται να του πετάνε σάπιες ντομάτες, γυμνό, ή να πηγαίνει σε ξένους γάμους και να βγάζει ταψί πάνω από τα κεφάλια της νύφης και του γαμπρού, ώστε να μαζέψει το ρύζι για να φτιάξει εκείνη γεμιστά!
Μια ιδεολογική εικόνα, αναπαράγεται, με τον Έλληνα, φτωχοδιάβολο – κακομοιρούλη – απατεωνίσκο, ανέντιμο φυσικά, ασταθή και απείθαρχο, γελοία έτοιμου να ξεπουληθεί για μια χούφτα ρύζι και μίση μερίδα γεμιστά – φτωχά. Η εικόνα συνάδει με μια χαμηλής εκτίμησης των ισχυρών του τόπου για τον κόσμο που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα, σε συνθήκες οικονομικής γενοκτονίας.

Της Αλεξάνδρας Τσόλκα

Ροοστάτης: 

Και αν οι διαφημιστές κάνουν την δουλειά τους προβάλλοντας αυτό το πρότυπο, το ίδιο κάνουν και οι πολιτικάντηδες (υφιστάμενοι και επίδοξοι) προβάλλοντας φωτοβολίδες που απευθύνονται στους οικονομικά εξαθλιωμένους. Και ως γνωστόν, η φωτοβολίδα αποσπά την προσοχή από αυτό που πραγματικά γίνεται.
Μια υπέρ αδυνάτων δράση του φιλοπτώχου αρκεί να καλύψει την (πολλαπλάσια) μάσα του πολιτικάντη. Ο πεινασμένος που τρώει ένα πιάτο φαϊ (για το οποίο μάλιστα έχει πληρώσει ο ίδιος πολλαπλάσια), ποτέ δεν θα πιστέψει ότι ο ευεργέτης του είναι απατεώνας.
Και το παιχνίδι καλά κρατεί. Απλώς το επίπεδο αλλάζει: εθνικό, περιφερειακό, δημοτικό, συλλογικό. Και οι "καλοί παίκτες" ανεβαίνουν κατηγορία. Σιγά και σταθερά. Εκτός...