Τραγικός(;) απολογισμός

Η χρονιά που πέρασε ήταν γεμάτη γεγονότα τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, για να μην αναφερθούμε στο διεθνές στερέωμα. Η θεματολογία τους κάλυπτε από τις ραγδαίες εξελίξεις στην παγκόσμια, και μοιραία και στην Ελληνική, οικονομία μέχρι τις θαυμαστές επιδόσεις Ελλήνων μαθητών στο χώρο της επιστήμης.

Γεγονότα με θετικό προσανατολισμό που καταδείκνυαν ότι κάποια πράγματα ακόμα λειτουργούν στη χώρας μας ή ακόμα ακόμα εξελίσσονται και γεγονότα με αρνητικό προσανατολισμό, από σκάνδαλα, «θεσμικές» αλλαγές που άλλαξαν άρδην την καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, μέχρι κατάπτυστες, εντός ή εκτός εισαγωγικών, ιδέες για τη λειτουργία της κοινωνίας.

Να θυμίσουμε τις πρωτιές μαθητών σε παγκόσμιους διαγωνισμούς, τις επιτυχείς, από πλευράς συμμετοχής, εκδηλώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης τόσο από επίσημους φορείς όσο και από ιδιωτική πρωτοβουλία, τα θετικά αποτελέσματα της κρίσης στη χώρα μας – γιατί υπάρχουν και αυτά –  τις πρωτοποριακές ανακαλύψεις Ελλήνων επιστημόνων σε θέματα υγείας αλλά και τις διακρίσεις Ελλήνων αθλητών.
Διαπιστώνουμε όμως καθημερινά ότι είναι σημαντικότερο για εμάς να ακούσουμε ή να διαβάσουμε δύο γείτονες να τσακώνονται, να δούμε μέσα από την κλειδαρότρυπα με σκανδαλοθηρική διάθεση τις ζωές των άλλων ή να εξακριβώσουμε αν η «μπουγάδα» της γειτόνισσας έχει κάποιο ενδιαφέρον. Αυτό μας το ενδιαφέρον αποτυπώνεται στα ΜΜΕ στις φυλλάδες ευρείας κυκλοφορίας στο διαδικτυακό κουτσομπολιό, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το ερώτημα όμως είναι πώς φτάσαμε να εξελιχθούμε έτσι; Σίγουρα δεν είναι κάποιο γονίδιο στο DNA μας. Προφανέστατα έχει να κάνει με τον τρόπο που παρουσιάζουν τα γεγονότα τα διαφόρων ειδών ΜΜΕ, εθνικής ή τοπικής εμβέλειας και με εμάς τους ίδιους με το ενδιαφέρον που δίνουμε σε τέτοιου είδους προβολές.

Και μπλέκουμε σε έναν φαύλο κύκλο, σε μία δίνη, που από τη μία μπαίνουμε στον πειρασμό να δημοσιεύσουμε με πηχυαίους τίτλους το σκάνδαλο ή το προκλητικό κείμενο για να αυξηθεί η κυκλοφορία ή η επισκεψιμότητα του μέσου μας (φυσικού και ηλεκτρονικού) και από την άλλη αλλοτριωνόμαστε και αρεσκόμαστε σε τέτοιου είδους «ειδήσεις». Και πριν καλά καλά το καταλάβουμε, διαβάζουμε και αναπαράγουμε μόνο τέτοιες.

Τι είδους λαός είμαστε, λοιπόν, όταν το ενδιαφέρον μας μονοπωλούν οι αρνητικές, κουτσομπολίστικες «ειδήσεις», οι περισσότερες αμφιβόλου ποιότητας, προέλευσης και εγκυρότητας που μοναδικό τους γνώρισμα είναι ο «τσιτάτος» τίτλος που «υπόσχεται» ίντριγκες και δημόσιες κόντρες;

Και τελικώς, τι αξίζει σε ένα λαό που ενδιαφέρεται μόνο γι' αυτήν την πλευρά των γεγονότων; Πόσο μπορεί να συνδράμει στην εξέλιξη του τόπου μας η αντίληψη ότι «πουλάει» μόνο το «πικάντικο»;